Ton van Kesteren

1942

Schilderen is een konstante strijd tussen orde en chaos, voortdurende strijd tussen balans en vervorming, tussen spanning van mooi en lelijk. Ik wil goed werk maken wat niet alleen mooi is. Er moet kracht vanuit gaan en tevens vraagtekens in zitten. Een soort magie. Mijzelf daarin kunnen verrassen.

Esthetiek is in mijn werk belangrijk. Dat is een onderdeel van de manier waarop ik kijk. Dat is de kwalitatieve norm die bij mij hoort, maar die ik ook wil doorbreken, veranderen. De drang om te ontsnappen aan de eigen esthetiek is een belangrijke motor, het levert verrassend en bezield werk op. Er is bijna altijd een verwijzen naar de natuur, de wereld om ons heen.

Het werk heeft geen symbolische betekenis of diepzinnige conclusies, het kunstwerk staat op zich, als een rustpunt, eindelijk gevonden op de reis naar het onbekende. Inspiratie is dagelijks manifest door kontakt met de ‘buitenwereld’. Het belangrijkste is het ‘kijken en voelen’. Vrijwel altijd wordt er vanuit een schets begonnen. Verder staat niets van te voren vast. Het is de ervaring en zijn de herinneringen die, gestuurd door emoties en schriftuur het schilderij geboren laten worden. De schilder is de kijker voorgegaan in een woest en onbekend terrein en heeft hierin een beslissende ordening aangebracht. Elke partij is afzonderlijk stilgezet op het moment waarop deze op haar hevigst en stralendst is.

De werkelijke ervaring mag dan wel vervlogen zijn, de herinnering daaraan is gestold en verstild in verf. Is schilderij geworden.